Vanmorgen rond half twaalf kwamen we weer thuis van de crematie van de vader van onze zwager… mooie verhalen gehoord, diep uit het hart, over een mooi leven van een hardwerkend en liefhebbend mens…
Van tevoren had ik een (volle) planning in mijn hoofd wat ik zou gaan doen na de uitvaart. Uiteraard had ik mijn afspraken verzet, maar er is natuurlijk nog veel meer te doen…
Maar toen ik in de werkhouding ging zitten kreeg ik de ‘zin’ niet te pakken. Het lukte niet er kwam niets uit mijn handen. De uitvaart van afgelopen donderdag en die van vandaag maakten dat mijn gedachten continu afdwaalden… Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd, over afscheid nemen natuurlijk, over rouw, over rauwe rouw, over veel te jong overlijden, over sterk moeten zijn, over je mogen overgeven aan je emoties.
In plaats van ‘werken’ ben ik gaan schrijven, dat voelde beter voor dat moment… dat stuk volgt later, misschien, of niet, vandaag moest er even niets…
