aiaiaiai… kennen jullie het boek ‘Oei ik groei’? Een mooi boek waarin geleerd wordt hoe kinderen nieuwe vaardigheden en ‘ontwikkelingen’ doormaken en oppakken, oftewel hoe kinderen ‘sprongetjes maken’. Voordat een kind een sprongetje maakt is het eerst een tijd huilerig, hangerig en humeurig. Op het moment dat het kind de nieuwe vaardigheid onder de knie heeft en het sprongetje gemaakt is, is het weer blij en tevreden (en is er weer rust in huis). Het boek stopt bij twee jaar… het groeien en de groeisprongen stoppen uiteraard niet. Sterker nog, die stoppen nooit. We groeien ons leven lang, en dat doen we ons leven lang in sprongetjes… en aiaiaiai (zo begon ik al), ik zit op dit moment midden in zo’n H,H,H fase. Er komt momenteel weinig uit mijn handen, ben humeurig – (lees: zwaar chagrijnig) -, hangerig (als ik op de bank ga zitten vallen mijn ogen dicht) en kan huilen om niks… (oef, ja ik zou eerlijk zijn in dit blog).
Het speelt sinds vorige week. In een goed gesprek met een collega sprak ik mijn plannen/ambities voor het komende jaar naar haar uit. Zonder enig uitgewerkt plan te zien, puur op mijn enthousiaste beschrijving meldde ze zich aan voor één van die plannen grin-emoticon. En hoewel ik uiteraard ook in het plan geloof zit ik nu toch even in de, ‘jamaarhoegaikdatnoutochuitvoerenkanikdatwelwaarmakenenhoedoeikdatdan…fase’ Ja, natuurlijk kan ik dat… maar dit precies is wat ik bedoel met zo’n ‘sprongetjes fase’ voor volwassenen. De enthousiaste beelden van vorige week zijn verdwenen en daarvoor in de plaats komen ‘mijn beren op de weg’ gezellig langs om te brullen en te testen hoe sterk ze nog zijn. Dus even terug naar de basis, en wat rust, regelmaat en reinheid in huis halen… Oftewel tijd voor verbinding met mezelf… wordt vervolgd…
