Ik heb waarschijnlijk nog steeds oude cijfers in mijn hoofd die stellen dat 1 op de 3 vrouwen van 18 jaar en ouder ooit te maken heeft gehad met een vorm van seksueel geweld. Vandaag lees ik in de krant dat dat cijfer in Nederland fors hoger ligt, namelijk 45% (!!). Ik denk zelfs dat het nog iets hoger ligt. (Als ik af ga op de cijfers in mijn coach-praktijk ligt het percentage zelfs nog hoger, maar dat is, hoe schrijnend ook, geen representatief cijfer).
Seksueel overschrijdend gedrag schijnt nog steeds normaal gevonden te worden. Het valt onder de noemer ‘onschuldig’ bij velen (zowel bij mannen als bij vrouwen). Hoe onschuldig is het echt? Bij de vrouwen die ik spreek gaat het vele malen verder dan de ‘pussygrabbing kleedkamerpraat’ van Trump. Maar maakt dat wat uit? Het gaat om hoe ‘handelingen’ ervaren worden. Continue geïntimideerd worden met woorden of ‘net niet/net wel aanrakingen’ kan net zo bedreigend zijn.
Zijn er situaties te bedenken dat het echt ‘onschuldig’ is (behalve bij een relatie waar man en vrouw er beide bij instemmen). Al snel is er sprake van machtsongelijkheid en is het intimiderend. Is er verschil tussen de lokatie waar het gebeurt? Is het anders als je collega het doet of dat het in een volle kroeg gebeurt? Heb je voor jezelf in de gaten waar jouw grens ligt… Want dat is denk ik (in volwassen situaties) de leidraad. Gaat iemand over je grens maak dat dan heel snel en overduidelijk duidelijk…
Ken jij je grenzen?
