De verf van de surprises is nog niet droog en de spullen voor het werkstuk nog niet opgeborgen of de volgende opdracht dient zich alweer aan. De spreekbeurt dit keer. Die voor Lieve stond al een tijdje ingepland, de datum voor die van Jaap kwam vandaag… op nagenoeg dezelfde dag als van Lieve (half januari). Op mijn vraag of het mogelijk is hierin te schuiven (twee kinderen tegelijk begeleiden met eenzelfde opdracht vind ik veel, ik geef ze graag de aandacht die ze verdienen), kreeg ik als antwoord dat dat zeker kon, in december zijn nog veel plaatsen vrij…
Lieve juffen en meesters, hebben jullie enig idee hoeveel tijd, stress, tegenzin en hyperactiviteit de maand december teweeg brengt en hoeveel tijd, stress, tegenzin en hyperactiviteit spreekbeurten, werkstukken en surprises met zich meebrengen… Nee hè, ik geloof het niet. Want jullie hebben het druk, druk met school, (of met de kinderen?). ‘Het programma’ moet er doorheen gedraaid worden in te weinig tijd. In een kleine twee maanden tijd ‘moet’ je naar 30 spreekbeurten luisteren en beoordelen, daarna ‘moeten’ de boekbesprekingen nog. Je kijkt er niet naar uit hoor ik je zeggen. Het is een lange zit. Daarna zijn de Cito’s dan is er geen tijd. Tussendoor zijn er nog wat andere verplichte onderdelen (Pietengym slaan we maar over want daar is geen tijd voor, maandag valt ook al uit ivm Sinterklaas)… Lastig hè allemaal… ‘Ze’ moeten leren hiermee om te gaan volgens jullie want daar hebben ze op de middelbare school wat aan. En we doen niet aan uitzonderingen want dan staan straks alle ouders op de stoep. Dergelijke argumenten zijn voor mij een teken, een teken dat ‘het’ niet meer om kinderen draait maar om productie, om moeten en om doelen halen. Ik ben dat zat. Ik zie een kind dat er geen zin meer in heeft en totaal niet geïnteresseerd is in werkstukken, spreekbeurten en surprises maken (in eigen/thuis/speeltijd welteverstaan). Ik zie een kind dat zijn vriendje die op een andere school zit moet wegsturen omdat hij moe is en zich even wil verstoppen in zijn eigen wereld op de bank bij mama (het liefst in de wereld van Minecraft). Ik zie een kind dat dagen/weken lang bezig is met het moment dat juf hem pannenkoek noemde in de klas omdat hij de verkeerde opdracht gemaakt heeft. Ik zie een kind dat eindelijk de pestkop eens terugpakt en vervolgens straf krijgt. Ik zie een kind waarvan op zijn rapport staat dat hij aan zijn concentratie in de klas moet werken anders mist hij de les.
Ik herken dat. Ik was ook zo’n kind, ik was ook zo’n pannenkoek. Er is niets fijner om je even terug te trekken in je eigen wereldje als je het overzicht kwijt bent. Dat heet een afweermechanisme… is heel fijn en werkt heel goed als leerkrachten bazig door de klas heen lopen. Het is een hele sterke kracht. Een compliment waard…
Juffen en meesters, als het programma niet in de tijd past is er misschien iets mis met het programma. Als jullie veel meer uren draaien dan waar jullie voor betaald worden dan is er iets mis met de werklast. Maak daar werk van, doe daar wat aan en ‘over’belast de kinderen er niet mee. Het zijn namelijk nog kinderen (in ons geval 7 en 9 jaar, groep 5 en 6). En lieve andere ouders neem het ook op voor je kinderen en zorg dat ze niet nu al overbelast raken en doe je mond open…
Weet je wat ze zouden ‘moeten’ doen… Lessen mindfulness/aandachttraining invoeren op school (gebeurt al op sommige scholen). Het brengt ontspanning en zorgt dat de productiviteit met sprongen omhoog gaat omdat kinderen veel minder in hun afweermechanisme vluchten en daardoor beter bij de les blijven. Bijkomend voordeel: het zorgt ook voor minder pesten in de klas (pesten is namelijk vaak ook een afweermechanisme).
We hebben met elkaar besloten dat Jaap en Lieve samen hun spreekbeurt gaan voorbereiden, met hetzelfde onderwerp en dezelfde sheets. En een andere beslissing: een voldoende is goed genoeg. Mocht het resultaat niet voldoende zijn vinden wij het toch goed…
Opdracht: zoekplaatje. Wat ontbreekt op onderstaand plaatje…
Antw: het compliment…
