Ik schrijf nu bijna een jaar voor het initiatief ‘Hartgeschreven’. Waarbij 10 tot 12 bloggers vanuit hun eigen levensvisie (geloofsovertuiging) een blog schrijven over hetzelfde onderwerp. Deze maand is het thema ‘vergeven’. Tot nog toe voor mij veruit het meest lastige onderwerp… Niet dat ik niet kan vergeven, dat kan ik zeer zeker wel, maar in mijn hoofd zit een soort van vreemd verdraaid beeld over vergeven. Ik ben zonder geloof opgevoed maar heb uiteraard wel het één en ander vanuit ‘het geloof’ meegekregen. Vooral verhalen in mijn jongvolwassen/tienertijd over hoe mijn ouders het geloof in hun kindertijd ervaren hebben. En verhalen van mijn opa over openstaande deuren, blote benen en de ‘pastoor en de kat in het donker knijpen’. Over biechten en weesgegroetjes en afkopen met geld, veel geld. Hoewel ik de verhalen niet zo weer kan oplepelen kan ik wel het gevoel dat ik er aan overhield weer voor me halen… Afkeer en een rare nasmaak. Geld maakte machtig, met geld kon je je zonden afkopen… vergeven en vergeten en een plaatsje in de hemel.
Hoewel een goed gesprek ( = de biecht), en een moment van bezinning ( = weesgegroetjes) wel goed zijn natuurlijk, kan vergeven alleen maar puur vanuit jezelf komen. Jezelf vergeven om je eigen daden, maar ook de ander vergeven om zijn of haar daden kan alleen jijzelf, en dat kan een behoorlijke worsteling met zich meebrengen. Diepe wonden gaan niet zomaar weg en blijven altijd een litteken (en littekens kunnen zo nu en dan vreselijk jeuken). Geuren, beelden, geluiden… Ze kunnen zomaar weer beelden opwerpen en herinneringen oprakelen aan ‘zondige zaken’. Vergeven geeft rust, zorgt dat je je energie niet meer verspilt aan wraak en andere gemengde gevoelens, het maakt milder… Maar vergeven doet niet vergeten…
Vergeven doe je vooral voor jezelf. En achter vergeven schuilt een enorm positieve kracht… Jouw kracht!
