“Zweethandjes, snelle ademhaling, beweeglijk, beetje misselijk, weer naar de wc… zuivere zenuwen. En pure angst. Kom ik wel goed genoeg over, zeg ik wel de juiste dingen, ben ik duidelijk genoeg, wordt het geen cynisch verhaal, wordt het niet te zweverig, maar goed realistisch… Dingen dus waar ik me op dit moment ontzettend druk over maak… alleen maar omdat er een journalist langskomt om me te interviewen over mijn project 366 dagen verbinding. (In mijn op hol geslagen gedachten voelt het meer als ‘overhoren’ in de zin van de Zaanse verhoormethode), Ik ben volledig de regie kwijt, want hèt ligt allemaal in de handen van de journalist, mijn leven in handen van de journalist… wat een enorm obstakel…”.
Eigenlijk dus waar verbinding ook over gaat. Verbinding maken met dit gevoel… Want hé is dat niet die enorme beer op de weg die zegt: als hèt niet perfect is, is hèt niet goed genoeg… Behoorlijk beperkende overtuigingen niet?, ‘M’n leven in handen van de journalist’, wat een machtig beroep heeft die man dan… Betrapt dus: Ja, ook ik heb er last van: enorme beren op de weg die me het liefst in de houdgreep houden opdat ik vooral niet uit mijn comfortabele luie stoel kom en niet verder groei… (ben al zo lang)!! Door dit te herkennen en het gevoel nog groter te maken (het zenuwen gevoel overdrijven, waardoor het zo absurd wordt, dat het vervolgens veel beter af te schudden is), en even contact te maken met die zenuwen komt er een grote glimlach vrij… één van opluchting…
Wat een leuk gesprek was dat…. Binnenkort dus in het Zaanse sufferdje… 366 dagen verbinding… LEUK!!!
En wat grappig dat aan het eind van het gesprek een vriendin aanbelt die ik al jaren niet gezien heb en spontaan juist op dat moment op de koffie komt… heel typisch.
Wanneer spelen bij jou je zenuwen je parten en zitten je overtuigingen je in de weg?
