Ken je dat gevoel dat je ‘het gesprek’ met iemand aanmoet, maar dat je in plaats daarvan liever onder een enorme steen zou willen wegkruipen of nog beter in het niets zou willen verdwijnen… Alle scenario’s gaan door je hoofd, vooral de negatieve. Eigenlijk weet je het wel, het is een hopeloze zaak, je valt finaal door de mand. Het doet ook zeer. Je spieren spannen zich pijnlijk aan en er vormt zich een enorm vervelend blok in je maag. Dat blok zit daar en blijft daar zolang je het gesprek niet aan gaat. Het slijt misschien op een gegeven moment maar het gevoel blijft. Dat dat gevoel zeer waarschijnlijk puur op irrationele overtuigingen gestoeld is maakt niet uit… Sterker nog hoe langer je ‘het gesprek’ uitstelt, hoe irrationeler je gedachten worden terwijl je emoties alleen maar verder verfrommeld raken. Herken je het? Vreselijk niet, dit soort momenten. Ik verafschuw ze…, en waardeer ze tegelijkertijd enorm en kan ze dan ook van harte aanbevelen… want ze zijn als Pokon voor je persoonlijke ontwikkeling!
Laatst had ik er weer eens één. Een appje en een voicemail bericht. Niet boos, wel dringend. Of ik even terug kon bellen over één van mijn 366 blogs… Kees zat naast me toen ik het bericht las en de voicemail afluisterde. Hij zag me aangedaan zijn… Gelukkig konden we even samen sparren en kijken waar het ook alweer om ging. Hoewel ik mijn woorden altijd goed uitzoek en mijn blogs bewust schrijf weet ik dat deze ‘één van de meer heftige’ was. Heftig, recht uit mijn hart, en met mijn vinger op de zere plek zeg maar (en nee, niet een vinger die met een scherpe nagel een zere plek creëert).
‘Ik bel morgen wel even…’, wapperde ik het weg. ‘NEE!, je belt nu…’, wierp Kees zeer dwingend terug… Ik belde nu… Wat volgde was ondanks mijn van tevoren zeer irrationele gedachten een zeer vermakelijk en doeltreffend gesprek. Heel even over koetjes en kalfjes om het ijs wat te breken en daarna over mijn blog, waar ik, omdat de blog recht uit mijn hart kwam en strookte met mijn waarden en mijn intentie voor wat betreft m’n ‘366 dagen project’ volledig achter kon blijven staan. Geen boosheid, geen wrok, geen nog niet uitgesproken woorden, puur en alleen maar openheid, eerlijkheid en verbinding… En het gevoel daarna… een onbeschrijflijk goed gevoel.. En het pijnlijke brok? Volledig opgelost.
Mijn dagelijkse verbinding-blog-project is afgelopen maar mijn dagelijks-verbindingen-maken-en-uitdagingen-aangaan blijft bestaan. Dit wat ik hier boven beschrijf is met stip één van mijn speerpunten dit jaar. Nee, ik ga er geen dagelijkse blog over schrijven, maar ik heb me wel voorgenomen moeilijke gesprekken niet meer uit de weg te gaan ook niet als er wel echt een mand staat waar ik doorheen zou kunnen vallen omdat ik een verkeerde inschatting gemaakt heb. Fouten maken is namelijk niet erg.. en onder die mand staan meestal genoeg mensen om je op te vangen, en anders zal je je wonden moeten likken of stil gaan zitten als je geschoren wordt… etc. Weet je, die plek van mijn kop boven het maaiveld uitsteken bevalt me wel. En die maaimachine? Die zie je echt wel op tijd aankomen hoor…
