‘Jij gelooft nog in de goedheid van de mens… ook nu nog na de aanrandingen in Duitsland, de vluchtelingencrisis, de oorlog…?’, schrijft hij. Ik verwerp vrijwel direct de gedachte dat ik waarschijnlijk hopeloos naïef ben en mezelf wellicht teveel met positieve mensen ophoud (zie gisteren). Nee, daarvoor heb ik teveel gezien/gehoord/meegemaakt. En toch geloof ik nog met volle overtuiging in het goede van de mens.
Ik bevestig dat er inderdaad een hoop ellende is. Zaak te meer om te blijven handelen naar je eigen waarden, zelf te blijven nadenken en de rol van de media en andere beïnvloeders vooral niet te serieus te nemen. Of laat ik met die opmerking juist zien niet te geloven in de goedheid… ?!
Ik kan nog steeds lachen, ben niet verbitterd, zelfs niet angstig. Ja dat is natuurlijk ook het menselijke afweermechanisme waardoor we niet continu in angst leven omdat ‘het’ allemaal wel heel dichtbij komt. Misschien nog een tegenstrijdigheid in mijn pleidooi, maar ik geloof niet in ‘het’ komt steeds dichterbij. ‘Het’ is namelijk altijd al heel dichtbij geweest. Misschien in een andere vorm van ‘het’, dus niet zo zeer in de zin van aanslagen – althans niet binnen een straal van hier tot ca. 500 km – maar wel in andere ‘gevaren’. Ik schrik bijvoorbeeld altijd weer van de cijfers dat bijvoorbeeld ongeveer 1 op de 3 vrouwen tussen 15 en 25 jaar ooit in haar leven te maken gehad heeft met fysieke seksuele grensoverschrijding en dat het merendeel van de plegers een bekende is van het slachtoffer.* Ja, zelfs met die wetenschap geloof ik nog steeds in het goede van de mens. Waarom dan? Misschien wel omdat ik simpelweg geen zin heb om niet te geloven in de goedheid van de mens.
En stel je voor dat we niet meer in de goedheid van de mens zouden geloven – Nee, dus ook niet in je partner, niet in je kinderen, niet in je buren, niet in je vrienden/vriendinnen etc… Heftig hè? Blijf geloven!!!
* Bron: Feiten en cijfers Seksueel geweld (movisie 2013)
