Het duurt maar enkele seconden… Vredig en volkomen onbewust van wat is, alsof je nog heel even in het land van onwetendheid bent. Het moment tussen slapen en waken in. Dromen zijn al verdwenen, de echte wereld is er nog niet…
5 april 2021
Bij gebrek aan warmte en koestering ’s nachts alleen in bed leg ik meestal wat kussens achter mijn rug. Er liggen er meer dan genoeg voor mij alleen. In mijn fantasie ruik ik soms nog een vleugje van m’n lief in zijn oude kussen… De druk van de kussens stillen enigszins mijn huidhonger. Het gemis is groot, maar slapen doe ik gelukkig inmiddels weer goed. Het houdt me op de been. Misschien ook wel het feit dat ik niet alleen ben met mijn gemis… Misschien helpt het wat in het relativeren. De handeling is slechts klein en simpel. Ik voer het half slapend uit, waarna ik meestal meteen weer vredig verder slaap. De slaap kwam snel, het vredige ontbrak volkomen. Na de kussenwissel kreeg de nacht het karakter van een eindeloos durende koortsdroom waarin mijn lichaamstemperatuur tot gevaarlijke hoogte steeg. Ik heb gevochten voor mijn leven tegen dat wat me het gevoel gaf me niet meer te kunnen bewegen. Alsof ik aan mijn bed vastgeklampt lag. Snakkend naar adem, naar zuurstof, naar koelte… het was er niet. Een van mijn ‘rugkussens’ heeft het met de dood moeten bekopen. Ik lag vast, maar kennelijk kon ik m’n armen nog wel bewegen. Het kleine gaatje waar de binnenvoering al een beetje uitkwam is groter geworden door het paniekerige gemaai van mijn armen en mijn lijf dat een uitweg probeerde te vinden uit dat wat was. Dat is gelijk ook het enige wat ik nog weet… Ik word wakker met m’n hele bed vol synthetische kussenvoering. Een vreemde gewaarwording, als sneeuw op de eerste mooie lentemorgen… Even moet ik lachen, maar dan dringt de werkelijkheid tot me door. Het is nog erger dan in mijn droom… De dood van het kussen en het gevecht in mijn koortsdroom staan in schril contrast met de werkelijkheid… Ik ril, ik heb het koud, m’n hart begint sneller te kloppen… Ik heb koorts…
31 maart 2020
De aankondiging heeft een vreemde dubbele bodem… Vol liefde en goede bedoelingen naar elkaar, maar ergens ook een vorm van egoïsme en eigenbelang. Samen in de nacht van 4 op 5 april 2020 in een wereldwijde massameditatie, ‘het Coronavirus verslaan en een goede gezondheid bewerkstelligen voor de mensheid’. Hoe meer mensen meedoen hoe groter het effect… puur en mooi. Er gaan mensen dood op dit moment. Het is heftig. De angst grijpt ons allen naar het hart, te voelen als een band die veel te strak om onze borst gebonden zit. De angst om een vreselijke en eenzame dood tegemoet te gaan, stikkend, smekend naar lucht. Geen afscheid kunnen nemen van je dierbaren. Diezelfde dierbaren moeten missen, omdat zij misschien wel het slachtoffer worden van dit onbeschrijfelijke leed. Niemand weet nog precies welke kant het op zal gaan. Al deze angsten bij elkaar nemen enorme hoogtes aan. Het is te zien op grauwe gezichten vol wantrouwen naar elkaar. Er wordt nog maar weinig gelachen op openbare plaatsen. Houdt iedereen zich wel aan de regels? Gaat er niemand naar buiten, ondanks een snotneus of nare hoest. Blijf toch binnen! Ga niet naar het bos of strand, mijd elkaar… als de pest. Bijna smekend, vooral boos, en heel bang. Daarnaast leeft, bij velen nog onbewust, de angst ons mooie leven zoals we dat al jarenlang redelijk onbekommerd leven te verliezen… Een angst waarmee velen van ons nog niet eerder in hun leven zijn geconfronteerd… Wij niet… Let’s make it viral… Willen we dat echt? Willen we echt iets, wat ons mooie westerse leventje bedreigt aanpakken met een massa meditatie ‘om een goede gezondheid te bewerkstelligen voor de mensheid’…? Het lijkt heel logisch. Maar al die andere ziektes dan, die ons niet treffen, maar anderen wel. En de armoede dan, en honger, en oorlog…? Gaan die allemaal weg als we met elkaar mediteren tegen het Coronavirus… Een virus wat we misschien zelfs wel aan onszelf te danken hebben.
Het doet me denken aan de theorie van het vlindereffect. De theorie die stelt dat een vlinder met de minimale luchtverplaatsing die zij veroorzaakt met haar mooie gracieuze mini vleugelslag er voor kan zorgen dat er zich maanden later een allesvernietigende tornado ontwikkelt. Een prachtige en voor beelddenkers tot de rijke verbeelding sprekende theorie. Bijna als in een sprookje. Helaas wel een sprookje met desastreuze afloop. Er is geen ridder of prins in de wijde omgeving te bekennen die de slechte afloop, de ravage op het land achtergelaten door de orkaan weer goed kan kussen. Het vlindereffect bestaat gelukkig niet echt. Het is slechts een metafoor die gebruikt wordt om chaotische onvoorspelbare fenomenen te beschrijven. Chaotische fenomenen die zich bijvoorbeeld voordoen op de beurs. Ontwikkelingen van beurskoersen zijn afhankelijk van zoveel verschillende en onbekende variabelen dat het verloop niet goed te voorspellen is. Iets, bij wijze van spreken net zo klein als de verplaatsing van de lucht door de vleugels van een vlinder, of zelfs een klein niets, zoals fakenews kan de beurzen en daarmee de economie in een diepe depressie storten. Ik zie het voor me als een plaatje. Een prachtige vlinder, een klein ogenblik stilhangend in de lucht om vervolgens bewust eenmaal met kracht zijn prachtige vleugels open en dicht te wapperen om te verwoesten wat wij hebben opgebouwd. Ik zie de luchtverplaatsing voor me, minimale golfjes die geholpen door de wind steeds krachtiger worden, als kringen die ontstaan in het water als je er een steen ingooit. Tegelijkertijd een bizarre gedachte dat zoiets moois en teers zo allesvernietigend kan zijn… Andersom is het er natuurlijk wel. Wij mensen met ons lompe geweld kunnen alles vernietigen. Met een simpele ‘gracieuze’ armbeweging spuiten en strooien we gif over de aarde om ons te ontdoen van ‘ongedierte’. Allerlei soorten, lelijk en lastig, maar ook mooi en hard nodig. We stoppen voorbewerkt zaad, waar alvast een laagje gif omheen zit in de grond, opdat de planten en bloemen die we nodig hebben voor ons voedsel beter, sneller en groter groeien en niet zo snel doodgaan. Alles voor een optimale oogst. Meer en nog meer. Indirect vernietigen we daarmee van alles, ook dat wat klein, teer en kwetsbaar is. We kappen bomen om, de longen van de aarde, om ruimte te maken voor nog meer voedselgewassen, voor fabrieken, woonruimte, luxe vakantieparken, snelwegen, luchthavens, als biobrandstof en voor nog veel meer. Logisch natuurlijk, we zijn met zoveel mensen en al die mensen hebben magen te vullen. De ene maag wat rijker dan de ander. En daarnaast hebben al die mensen wensen. Net als de magen, de ene wens wat groter en rijker dan de ander. Voor een groot deel van de wereld is er overvloed. Zo een grote overvloed dat we al onze wensen uit kunnen laten komen, om ons daarna nog meer te wensen. We leven als in een soort luilekkerland. Niets is onmogelijk. We kopen, consumeren en bevoorrechten onszelf. Wat een rijk leven hebben we… En de wens voor meer is er nog steeds. Het lijkt een verslaving aan altijd maar meer, beter, mooier, rijker… Het is goed te zien in de zeeën en oceanen, onze totale afhankelijkheid aan meer in de vorm van plastic. Het is zulk makkelijk materiaal. We gebruiken ‘t ongemerkt, en gooien het met dezelfde kleine moeite, met dezelfde kleine gracieuze armbeweging weer weg. Met een beetje geluk in de ‘plasticbak’, met wat minder geluk ‘gewoon’ op straat. Daarnaast vliegen we onszelf met prachtige Boeings met enorme ijzeren vleugels naar de kleinste en meest ongerepte en exotische stukjes op de aarde. Of gewoon op weg naar een gezellig weekendje Venetië. Niets is meer onbereikbaar, niets is te gek, alles mag en nog meer ‘moet maar kunnen’. We staan in de ‘ongerepte natuur’ van Afrika in files te wachten om met onze eigen ogen in plaats van via natuurdocumentaires de grote migratietochten van gnoes te aanschouwen. We willen zien hoe ze zich massaal door het water verplaatsen, op zoek naar een nieuwe plek met voldoende voedsel. Wat daarna komt zien we liever niet. De zwaksten die achterblijven in het water en gegrepen worden door krokodillen. Gruwelijk om te zien, maar nodig om de natuur in balans te houden. The circle of life. We willen, we kunnen, we doen. We willen meer, we kunnen meer, we doen meer… De keerzijde zien we liever niet. Is het de keerzijde? Kwetsbare beesten die verzwolgen worden door krokodillen? Of is dat juist niet de keerzijde en doet het ons alleen maar denken aan de werkelijke keerzijde van ons eigen massale bestaan en stoppen we dat het liefst zo snel mogelijk weer weg. Die keerzijde bijvoorbeeld dat wij het enige diersoort op aarde zijn dat bewust z’n eigen afval, het plastic in de grote oceanen, opeet en opdrinkt. Ons voedsel zit er vol mee… We knikken ja, we weten het, om vervolgens weer verder te gaan met nog meer willen. Met slechts een kleine beweging, zo klein als een vleugelslag van een vlinder, swipen we over ons computerbeeldscherm en kopen we onze verplaatsingen en onze wensen voor meer. Binnen een werkdag staat het op de stoep. Onze wens is vervuld, een nieuwe wens is alweer in de maak… Laten we met elkaar mediteren om onszelf te redden… waarvan eigenlijk?
2019 staat in de boeken geschreven als het jaar van de grote wereldwijde klimaatacties. De wereld stond ‘massaal’ op tegen de grote vervuilers van de wereld. Honderdduizenden tegelijk, miljoenen mensen over het hele jaar stonden op en gebruikten hun stem… Aan het begin van het jaar voorzichtig startend met ‘linkse’ actiegroepen zoals we die kennen uit de media en we met z’n allen zo goed kunnen wegzetten als klimaatgekkies. Gevolgd door enkele kinderen die in het nieuws kwamen met hun wekelijkse klimaatspijbelacties. Ook bij deze groep lukte het nog om ze los van elk beetje empathie weg te zetten als ‘profiteurs’, ‘die ook werkelijk alles aangrijpen voor een dagje vrij’. Naarmate het jaar vordert groeit de groep, rustig maar gestaag. Gezinnen staan op, studenten staan zij aan zij, het is hun toekomst. Meer en meer mensen raken ervan doordrongen dat het zo echt niet langer kan… In alle maanden van 2019 is wel een protest geweest. Kleine protesten met een grote impact zoals de bezetting van een varkensboerderij door ruim 100 actievoerders. Filmpjes over missstanden in slachterijen die op internet verschijnen, door het nieuws opgepakt worden en als een schok door de samenleving gingen. Venijnige sit-down acties op cruciale kruispunten in de stad die eindigen met harde klappen van de m.e.. Protesten tegen grote machthebbers, tegen dierenleed in de bio-industrie, tegen de massale vernietiging van bossen, tegen overconsumptie. Maar vooral tegen het alles vernietigende meer en nog meer…
Langzaam maar zeker raakt men er van doordrongen dat het zo niet langer kan. De wereld is geen gebruiksvoorwerp dat we, als het op is achter ons kunnen laten. Om ons vervolgens massaal in een grote migratietocht naar een nieuwe te begeven. De zwaksten achterlatend om de balans te bewaren, als de circle of life… Het gaat niet. De conclusie is verschrikkelijk en hartverscheurend. We zijn onze eigen plaag geworden. Met teveel, teveel wensen, teveel monden, teveel magen. Als 7 Miljard sprinkhanen op een te klein oppervlak. 7 Miljard sprinkhanen hongerend naar meer…
Het vlindereffect bestaat niet. Zelfs als alle vlinders tegelijk beginnen te fladderen ontstaat er nog geen aangenaam briesje op een hete zomerdag. Het is hetzelfde als wanneer alle mensen op de hele wereld gelijk zouden opstaan, tegelijk zouden springen, en tegelijkertijd hun stem zouden laten horen… Het lijkt hoopvol, maar er gebeurt niets. Nog niet de minste trilling in de aarde komt stand. Voor een echte aardverschuiving is er meer nodig, zwaarder geschut. Woede, zuivere woede tegen het systeem…Killing in the name of… Het is toepasselijk. Rage Against The Machine met hun grootste hit Killing in the name of veroorzaakte een miniaardbevinkje van 1 op de schaal van Richter op Pinkpop 1994. Met ruim 60.000 mensen tegelijk schreeuwden de aanwezigen het uit op de dreunende beats van de Rage. Het leverde een minieme trilling in de aarde op… Het was een leuk experiment, maar meer dan een kleine trilling leverde het niet op. Het hield direct op daar waar het begon. Er was geen echte woede. Een groter bewustzijn tegen racisme, waar het lied overgaat werd er niet door veroorzaakt. De helft van de meedeinende menigte weet waarschijnlijk tot op de dag van vandaag niet eens waar het nummer over gaat.
De enorme massa demonstranten aanwezig in Madrid tijdens de klimaattop van begin tot half december 2019 wisten het wel. Zij wisten het maar al te goed. Ook deze klimaattop wordt weer niets. Logge apparaten als regeringen van alle landen met allemaal hun eigen belangen die krijg je niet in beweging… Iets anders wel. Precies de juiste voorwaarden waren aanwezig om een verandering aan te jagen in de chaos van het 7 miljard tellende fenomeen mens. De wereld was boos, de deelnemers intens verdrietig om hun prachtige aarde die zo te leiden heeft onder onze laksheid en begeerte. Alle protesten in 2019 leken voor niets geweest. De klimaattop was hopeloos mislukt. Het akkoord een wassen neus en zelfs aan de voorwaarden van de eerdere top in Parijs werd al getornd… De explosieve kracht en energie die van de demonstraties afstraalden was groots… De juiste snaar werd geraakt. De effectief werkende trilling die alleen bereikt wordt met genoeg mensen bij elkaar met allemaal dezelfde ‘rage against the machine’ zette de gevraagde verandering in, onomkeerbaar… De keerzijde… De reden waarom we nu wereldwijd massaal thuiszitten… En oprecht bang zijn…
De kracht van meditatie, bestaat het echt of is het ook een mythe? Net als het vlindereffect, niet meer dan een sprookje, maar dan met een mooie afloop? Is het iets heel moois wat vooral individueel ervaren kan worden doordat de hersenen je in een bepaalde toestand brengen, of is de kracht van meditatie echt zo groot als weleens beweerd wordt en kan het werkelijk veranderingen bewerkstelligen en zorgen voor wonderen? De werking is helaas nog nooit bewezen, het tegenovergestelde eerder. Er zijn onderzoeken naar gedaan, maar alle onderzoeken staan in een schimmig daglicht door manipulatie van de gegevens om de werking maar alsjeblieft aan te kunnen tonen. Tekenend niet? Belangrijke uitkomsten in de onderzoeksgegevens die net niet zo goed uitkwamen werden weggelaten, en zodoende verblijft meditatie nog steeds in het schimmige hoekje van ‘zweverigheid en magie’. De vraag is natuurlijk moet iets wat zo duidelijk is en op individueel niveau rust en vrede in het hoofd brengt, bewezen worden met behulp van veel onderzoeksgeld en grafieken. Het enige doel van het spenderen van al dat geld is om ongelovigen te bekeren… Je kunt je hardop afvragen of ongelovigen te overtuigen zijn met behulp van een dik boek met onderzoeksgegevens. Andersom als je heilig gelooft in de werking van meditatie, moet je dan nog verder overtuigd worden met behulp van cijfertjes en grafieken. Of laat je je meditatie voortaan achterwege omdat de werking ervan niet wetenschappelijk bewezen is…?
Een ieder die het weleens ervaren heeft weet dat het werkt… Belangrijke voorwaarde echter is dat de intentie klopt en zuiver is. Pas als de intentie achter de meditatie 100% zuiver en krachtig is zijn veranderingen en wonderen mogelijk… Bijna onmogelijk dus. Ergens in je lichaam zit altijd wel iets van twijfel of cynisme om het effect teniet te doen. Bijna altijd… Alleen intenties met de kracht van een orkaan kunnen wellicht iets in werking stellen… Blinde woede, inmense haat, intens verdriet, absoluut onvoorwaardelijke liefde of een diep ingeboezemde angst… De eerste keer dat ik het mocht ervaren, in het klein, was prachtig. We zaten in een kleine kring van 16 vrouwen, hielden elkaars hand vast en lieten ons leiden door de muziek en de stem van onze begeleider. Niet letterlijk natuurlijk, maar ik voelde me opgetild, bekrachtigd en vooral gedragen door de kleine bescheiden cirkel. Ik dacht dat ik het me misschien verbeeldde, maar het voelde zo krachtig dit kon ik simpelweg niet verzinnen. Levensecht. Het was maar kort, maar voor mij voldoende bewijs. De intentie in de kleine cirkel was simpel maar puur, niet groots, dat hoeft niet. Precies de juiste begeleiding, en allemaal dezelfde insteek… liefde en vertrouwen in elkaar en in het proces. Daardoor was het mogelijk en gebeurde het heel even. Direct daarna door verwarring en het denken was het effect net zo snel weer verdwenen.
De feiten spreken voor zich. Sinds begin december al, was er iets gaande… Een dodelijk virus in China. Niet geheel toevallig het land met de meeste CO2 uitstoot… Er waren al wat meldingen bekend, maar ’t was nog klein en werd nog niet serieus genomen. In ieder geval niet buiten China. Dat wat het ook was, een bedreiging, de keerzijde, een keerpunt. Dat wat al losgetrild was uit de aarde door de protesten tijdens de top in Spanje en het hele jaar ervoor kreeg nog eens een extra zetje in de ‘goede richting’ tijdens een eerdere wereldwijde meditatie die plaatsvond van 11 op 12 januari 2020. Een meditatie volgens de organisatoren, om ons nog iets sneller op weg te brengen naar de ‘nieuwe tijd’. Een nieuwe tijd waarin de luchtbel van het almachtige geld en de drang naar meer, definitief kon worden doorgeprikt… Dat wat al onbewust rondwaarde werd als in een winst-verdriedubbelaar nog effectiever gemaakt… Be careful what you wish for… Alles heeft consequenties, ook de wens om de aarde in een nieuwe balans te brengen. De zo nodige keerzijde waar we maar al te graag onze ogen voor sloten… De zwakke, uitgeputte gnoe die voor de ogen van de aanwezigen een gruwelijke dood stierf om de balans van de natuur te bewaren…
Ik ben er bang voor en ben tegelijkertijd heel stellig. Ik doe niet mee aan de massameditatie as zondag 5 april… Het voelt niet goed. Ik snap het wel. Maar hysterie en angst leiden over het algemeen niet tot de juiste keuzes… Massaal mediteren vanuit eigenbelang, vanuit een diepe angst voor de dood om een eerdere wens, een wereld in balans, ongedaan te maken, veroorzaakt alleen nog maar meer chaos. Onvoorspelbare chaos, waarin bij wijze van spreken een kleine vleugelslag van een vlinder al genoeg is om het instabiele systeem waar alle mensen op aarde op steunen in een diepe depressie te brengen. Beter kan je heel stil blijven zitten en afwachten…
_________________________________
5 april 2021: Aantal doden door almachtige Corona inmiddels geschat op 45% van de wereldbevolking…
_________________________________
Ik druk mijn zoon nog eens goed tegen me aan… Samen zitten we tussen de synthetische ‘sneeuw’ van m’n kussen… Het lijkt een uit de hand gelopen kussengevecht. De vrolijke aanblik ervan heeft tegelijk iets extra tragisch. Een kussengevecht, lachende kinderen, onbezonnenheid… Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst heb geschaterlacht… Het lijkt leven op de automatische piloot, als robot de dag doorkomen. Gestructureerd, gecontroleerd. Niet teveel denken, niet teveel voelen, vooral doen. Simpele handelingen om de dag door te komen. We leven in een soort van communie, verzorgen elkaar, zorgen gezamenlijk voor onderwijs, zorg, voedsel, de juiste hygiëne. Meer dan dat is er niet. Geen schouder om op te huilen, geen warmte, geen ‘mag ik dan bij jou’. Het wantrouwen naar elkaar dat het afgelopen jaar steeds verder groeide, waart nog steeds rond. Afstand houden, letterlijk en figuurlijk.
Hoe lang mogen we hier nog blijven? Z’n warme tranen lopen langs mijn armen. Ook hij kon niet goed slapen vannacht. Ook hij vocht tegen zijn eigen angsten. Kan ik er in deze robothouding wel genoeg voor hem zijn. Wat moet er van hem worden… Wat een jaar… Een understatement. Precies een jaar geleden toen wereldwijd het aantal slachtoffers aan het Coronavirus ineens een dramatische stijging liet zien… Officieel is nog steeds niet bekend waarom. Het was vanuit liefde, maar ook vanuit angst en hebzucht, waardoor onze dierbaren ons werden afgenomen. Letterlijk, geen afscheid, geen laatste kus… Mijn man, mijn dochter, zijn vader, zijn zusje. Op dezelfde dag zijn ze van huis opgehaald met ademhalingsmoeilijkheden. Het ging snel. Een klein verkoudheidje ontwikkelde zich in raptempo in een zware longontsteking… Ambulancepersoneel in dikke beschermingspakken namen ze mee, zakelijk en afstandelijk. 14 Dagen in hoop en vrees later kwam het bericht dat ze allebei zijn overleden. Hun lichamen direct afgevoerd… Afscheid nemen van zoveel dierbaren op deze manier is… niet te beschrijven. Ik stop het weg, niet bewust. Ik denk dat het de menselijke geest is die zorgt dat je uiteindelijk overeind blijft en niet wegteert in diep verdriet… Als ik te diep ga word ik misselijk van verdriet en angst. Daar wil ik ver weg van blijven. Net als de vraag, waarom werden zij wel ziek en wij niet…
Zolang angst en hebzucht nog steeds over de aarde rondwaren als een virus gaat het door… Nog steeds in quarantaine, maar dan anders. Niet alleen uit vrees voor het virus dat nog steeds rondwaart, maar ook uit vrees voor rellen en plunderingen. De wijk is afgesloten, we worden ‘beschermd’ door het leger. Thuis, binnen, in ons eigen huis, waar we gelukkig nog steeds mogen wonen voelt het veilig. Ondanks alle ogen en warmtesensoren die, ook binnenshuis, op ons gericht zijn, 24-uur per dag worden we gemonitord, onze temperatuur mag niet boven 38 graden uitkomen…
Ik dacht al dat wat ik hoorde. Ik herken het uit duizenden. Het zware ronkende geluid van evacuatievrachtwagens die steeds dichterbij komen… Dit keer stoppen ze voor mijn deur, die even daarna hardhandig wordt opengebroken…
______________
De wereld in balans…
Groener dan ooit tevoren.
Rustig en vredig.
Dat wat ooit was, overgroeid met prachtige natuurcreaties.
Onkruid zouden wij het noemen…
Maar wij noemen niet meer…
De wereld in balans…
