Doe eens alsof je in een bubbel stapt… #ZZPvandeweek
Heb je dat ook wel eens dat je alles om je heen uit zou willen zetten, om even helemaal alleen te zijn. Alleen met je gedachten. Of zelfs je gedachten uit willen schakelen om in contact te komen met je gevoel, of met… helemaal niks.
Zeker na een volle coach-dag heb ik daar veel behoefte aan. Na een volle energieke -doch heerlijke – dag ben ik ‘s avonds behoorlijk hyper, dan draaft er van alles door mijn lijf en hoofd heen, als 10 galopperende paarden tegelijk. Dan vooral komt dat gevoel van ‘stilte behoefte’ bovendrijven…
Dat lukt helaas niet altijd, want de kinderen moeten nog naar bed gebracht. En op het moment dat je daarna even rust neemt, staat er ineens weer ‘eentje’ naast je die zijn ‘hyperverhaal’ ook nog even kwijt wil. Slapen ze allemaal, dan heeft ‘de man’ nog iets grappigs te vertellen en komt even gezellig bij je zitten. Of er wacht ‘s avonds nog een vergadering, er begint iemand een chatgesprek of verzin maar welke rustverstoringen er allemaal nog meer plaats kunnen vinden, met als gevolg: nog hieperdepieperder. Als ik dan niet toch nog even ‘mijn moment’ pak dan moet ik dat ‘s nachts zwaar bekopen. Hoewel ik ‘s avond altijd redelijk snel in slaap val, word ik dan midden in de nacht wakker, met nog steeds… het hyper-gevoel. Daar kom ik dan moeilijk meer uit of eigenlijk niet meer uit, dan helpt geen ontspanningsoefening, meditatie, warme douche/warme kop thee of hete seks meer. Als het zover is kan zelfs het kleinste geluidje nog irriteren, het rustig ademhalen van m’n partner, een auto in de verte, vogels die al beginnen te kwetteren. STILTE AUB! Mijn nacht is dan voorbij, daar kan ik me dan maar het beste aan overgeven. Ik ga er dan uit, om de energie te gebruiken en om te zetten in goede ideeën, in blogs, in verhalen, in plannen voor workshop, uiterst productief, doch zeer vermoeiend, want rust is echt nodig!
Vandaag is zo’n dag. Vandaag ben ik mee geweest met het schoolreisje van mijn dochter, groep 3. Van ‘s morgens vroeg tot eind van de middag, totaal gericht op kinderen… Veel kinderen. Vanmorgen in de bus gefascineerd luisterend en pratend met een jochie van 7 die ‘survivaler’ wil worden. Niet als in ‘padvinder’, maar als in een jaar lang in een bos wonen en totaal zelfvoorzienend zijn (in deze bewoordingen hè). Vervolgens rennend en dwalend door een spinnenbos met je groepje kinderen die het geweldig naar hun zin hebben en je daar steeds enthousiast schreeuwend van willen overtuigen, terwijl je het allang gezien hebt. Vervolgens één troosten die hartverscheurend huilt omdat ze toch in het water viel terwijl ze dat echt niet van plan was (ja, ze had droge kleren mee, voor het geval dat, maar toch). Vervolgens op de terugweg nog Marokkaanse les krijgen van twee meisjes uit m’n groepje, gevolgd door serieuze lessen uit de Koran, de hemel en de hel en waarom zij graag later als ze groot zijn een hoofddoekje willen dragen (ja, ook die waren pas 7). Onderwijl ruzietjes beslechten op de bank even verderop. Bij thuiskomst natuurlijk nog eens alle verhalen aanhoren en ook je andere kindje laten vertellen hoe die het gehad heeft…
En dan graag rust…
Eerst nog even een blog posten natuurlijk wink-emoticon , maar daarna ga ik echt even in een bubbel zitten, een kop thee, ruimte en rust… de dag de revue laten passeren, bijgedachten wegblazen, en net zolang door bubbelen tot er rust is… Als het een uur duurt, dan duurt het een uur, als het langer is, dan maar langer, net zo lang tot er rust is. Diep inademen, lang uitblazen (helpt hete thee bij)… Spieren hard aanspannen, en weer loslaten, met m’n gedachten langs al mijn lichaamsdelen gaan…
Probeer ook maar eens als je dat ‘hypere gevoel’ kent en het even los wil laten… Ik heb er zin in, ik ga snel beginnen. En voor straks lekker lang slapen…
Blog: 21 mei 2015
