Als ik binnenkom zie ik het gelijk aan de gespannen gezichten van de anderen. Hoe kan ik me zo vergist hebben? Hoe kan ik dit nou vergeten zijn? Het onmogelijke is gebeurd, mijn leven glipt door mijn vingers en ik kan er niets meer aan veranderen. Helemaal niets! Het  zweet breekt me uit, mijn tranen kan ik maar met moeite bedwingen. Niemand moet nu iets aan me vragen anders hou ik het niet meer. Ik kan wel door de grond zakken. Ik ga het echt niet meer redden nu. SJezus…
Hoe moet ik dit in vredesnaam thuis vertellen? Wat zullen ze boos zijn. Boos, en dan die teleurstelling. Nou ja dat is nog wel het minste. Ik kan het wel vergeten voor de rest van mijn leven. Al dat geld wat het gekost heeft. Duizenden euro´s. Weg! Alles is weg. Het is allemaal voor niets geweest. De meest krankzinnige ideeën flitsen door mijn hoofd. Weggaan, naar het buitenland, een ongeluk veroorzaken, hoe wanhopig kan iemand worden in zo´n situatie. Alles, ALLES heb ik er voor over om uit deze situatie te komen. Is er nog iemand die me kan helpen. Misschien? Nee, echt niemand. Het houdt op… Het is klaar, ik ben definitief door de mand gevallen. Niemand kan meer wat voor me doen. Ik ben een loser. Ik zal me er niet meer uit kunnen lullen met mijn altijd vriendelijke gezicht… Het zat er natuurlijk aan te komen. Het hele jaar niets doen, niets uitvreten, uitstellen, uitstellen, uitstellen. Nu is het te laat, echt te laat….. Daar komen ze al, met zijn allen tegelijk. Herr von Wel van Duits in militaire pas, Smits van economie met zijn lelijke grijns, Rebel van Communicatie theorie. Zijn hoofd nog rooier en ronder als normaal. En dan de directrice van de trainersacademie op haar stewardessenpumps erachteraan. Feller en venijniger dan ooit. Alle scholen waar ik ooit op gezeten heb verenigd in deze vier personen…. Ze stomen op me af, klaar om me netjes gezegd, af te serveren… Het is nu dus echt gedaan, het is klaar, uit! Mislukkeling! Ik zal als een baksteen zakken voor AL mijn examens… Want die zijn vandaag, ALLEMÀÀL, en allemaal tegelijk. Hoe stom kan je zijn dat te vergeten…. Zachte muziek op de achtergrond, het mooie historische schoolgebouw van de Heao in Utrecht vervaagt. Het kwade gezicht van Rebel komt langzaam op me af….. En dan….. huh?, hij kust me…. dag schatje tot vanavond… zwetend en nog nasnikkend word ik wakker. Kees gaat naar zijn werk.. Het was een droom… een examenmerrie, een minstens één keer per jaar terugkerende nachtmerrie, en àltijd rond examentijd…. Voor iedereen die deze week begint met zijn eindexamen… Veel succes (en sterkte)! Dan blader ik nog even wat door mijn diploma-map….. Voor de zekerheid. (blog uit de oude doos… juni 2009)
|
