Ik was een foetus, sowieso de lelijkste van de klas, en wist niet wat me overkwam… op de middelbare school, de Havo notabene. Geen middel werd geschuwd, fysiek geweld (duwen, trekken, zelfs één of andere grapjurk die me samen met 2 andere ´jongens´ in het zwembad in een hoekje dreef en naar mijn kruis greep), verbaal geweld en rare telefoontjes. Hallelujah dat de ‘social media’ nog niet bestond!Het lijkt me duidelijk wat dat met een grietje van 12 doet. Het heeft me ook heel wat moeite, lef en doorzettingsvermogen gekost om me daar overheen te zetten. Maar het is gelukt. Althans op mijn zwakke kwetsbare momenten kruip ik terug in mijn schulp, en laat al mijn onzekerheden weer even langskomen, één voor één. Bijna masochistisch. En als ik een van de sujetten van vroeger tegenkom, gaat mijn hart nog steeds sneller kloppen.
De periode zelf ben ik doorgekomen met behulp van mijn ouders (die ook machteloos stonden tegenover een school die niets doet, en ´ouders van´, die niet geloven), een vriendin die vrij en wars was van pesten, en mijn fantasie. In mijn fantasie was ik namelijk altijd gevierd, gelukkig, populair, en een fantastisch schrijfster (!?!)…
De periode zelf ben ik doorgekomen met behulp van mijn ouders (die ook machteloos stonden tegenover een school die niets doet, en ´ouders van´, die niet geloven), een vriendin die vrij en wars was van pesten, en mijn fantasie. In mijn fantasie was ik namelijk altijd gevierd, gelukkig, populair, en een fantastisch schrijfster (!?!)…
Vorige week zag ik voor het eerst het programma ‘gepest’ op rtl. Een vrouw met duidelijk de littekens van het gepest zijn en drie ‘pesters’. Ze wisten van niks, konden zich na het zien van de foto van het slachtoffer wel voorstellen dat ze ‘dat gepest hadden’, maar wilden geen sorry zeggen voor iets wat ze zich niet konden herinneren. Dit alles ondersteund met nagespeelde ‘dramabeelden’ en bijbehorende muziek. Tenenkrommend. Wat precies het doel van het programma is heb ik niet kunnen achterhalen. Ik geloof niet dat slachtoffer hier nou erg mee opschiet en dat er ook maar iets tot dader doordrong (hebben varkens überhaupt een bewustzijn, oeps sorry verlaag ik me toch tot een bepaald niveau). Het deed me wel wat, en behoorlijk ook. Herinneringen kwamen weer boven en het voelde alsof ik iets te hard over een litteken krabde dat om onverklaarbare redenen weer hevig begon te jeuken).
Ik ben weleens bang dat pesters echt niet weten wat ze doen, of in ieder geval niet weten wat ze aanrichten. Het is de waan van de dag, van de puberhormonen, als een soort spel ‘kijken wie de sterkste is’, welpjesgedrag. En laten we eerlijk zijn. Zeer waarschijnlijk hebben we allemaal wel eens iemand gepest of hebben meegedaan/meegelopen (om niet zelf het slachtoffer te worden).
Leraren en ouders zouden het in ieder geval wel moeten weten, ik neem dan ook aan dat de pestprotocollen van tegenwoordig hun vruchten afwerpen (maar ‘k ben bang van niet)…
Maar goed, behalve nare herinneringen aan mijn middelbare schooltijd heeft het toch ook nog wel iets positiefs opgeleverd. Mijn rijke fantasie werkt nog steeds, wie weet wat daar ooit nog eens uit voort komt. En ik ben dan wel allergisch voor leedvermaak, uitlachen en vernederingen. Een beetje zelfspot is me niet vreemd. Best belangrijk… toch?
Ik geloof wel dat ik dat gepest heb…!
(Uit blogarchief: juni 2011)
