‘Jan!! Moet je horen!’, roep ik een beetje lacherig en met verbazing en twijfel in mijn stem naar collega Jan als ik mijn mail aan het lezen ben… Het is maandag 21 november. Ik ben aan het werk op mijn favoriete coachlocatie ‘Koog aan Zee’ in Koog aan de Zaan. De locatie waar ik al geruime tijd mijn vak mag uitoefenen. De plek waar ik in 2006 mijn eindexamen proeftraining voor de ‘trainersacademie’ mocht houden en waar sindsdien een stukje van mijn hart ligt. De plek waar ik me volledig op mijn gemak voel als professioneel trainer en coach. Een gevoel dat daar zo makkelijk over te brengen is op mijn cliënten omdat het er zo heerlijk is. Maar ook de plek waar ik de grondbeginselen van het ondernemen heb geleerd en waar tranen mogen vloeien en woorden mogen vallen als het ondernemen even tegenzit en waar overtuigingen als waarheden over tafel mogen vliegen en net zo snel weer aangepast mogen worden omdat het toch anders zit dan je eerst dacht. Waar we onze successen kunnen delen, soms met thee, soms met champagne. Maar ook waar we mogen vallen en waar we elkaar steeds weer op de been helpen. Steeds weer… omdat het mag.
‘Moet je horen’… en ik lees de mail die ik zojuist ontvangen heb voor, nog steeds met ongeloof in mijn stem. Ik weet niet waarom ik het nog niet eerder bekend gemaakt heb. Waarom ik er ‘s avonds geen blog van gemaakt heb in het kader van mijn 366 dagen verbindingen. ‘t Was zo makkelijk en eigenlijk heel voor de hand liggend, ik zat er nog midden in. Toch een beetje Calvinistische inslag waarschijnlijk of verkeerde vorm van bescheidenheid. Maar ja: wat als het niet lukt hè, wat als ik niet verder kom… tja dan hè… Oeh nou dan… echt errug dan… dan ga je echt af… Euhh…??
Ik ben mijn interne monologen zo nu en dan ook echt spuug en spuug zat, en zeker nu… Ja natuurlijk ben ik vooral genomineerd voor ‘Zaanse Zakenvrouw zonder personeel van het Jaar 2017’ omdat ze me een zielig klein ondernemertje vinden die wel even een oppeppertje kan gebruiken…
Inmiddels ruim twee maanden verder kan ik om die gedachten lachen en hyperdepyperde en bulderlachte ik vanmiddag door het huis toen ik in mijn mail las dat ik inmiddels opgeklommen ben tot ‘de shortlist’ nadat mijn motivatie waarom ik in aanmerking zou komen voor de titel aanleiding heeft gegeven voor de jury om met mij in gesprek te gaan… Dat klinkt toch hè… Op de shortlist voor de verkiezing van de beste Zaanse zakenvrouw zonder personeel van 2017!! En precies dat proces, dat proces van lacherig naar serieus, van rare/nare gedachten tot de mooiste dromen, van een blok in m’n maag vanwege een zwaar gesprek, van een hand om mijn luchtpijp als ik me niet vrij genoeg voel, van succes en vallen, van weer opstaan en weer doorgaan. Dat gevoel van met passie op weg naar je missie. Dat gevoel wil ik overdragen op mijn klanten. Dat gevoel dat het leven soms laat bubbelen en soms vlak laat of zelfs beneden peil komt, omdat het leven zo is, voel het ‘be-leef’ het… dat maakt dat ik sowieso en hoe dan ook ‘ondernemer van het jaar van mijn eigen leven ben’. En dat ook, is precies wat ik uit wil dragen met ElsCoach… Word ‘Ondernemer van het jaar van je eigen leven’, en van volgend jaar en het jaar erop en nog verder…
En Jan… Jan is blij voor mij, hij houdt zelfs al 21 maart vrij voor de ‘grote uitreiking’…
Net als ik…!!
