ik hef mijn zwaard…. sta nog één moment stil, rust in mijn hoofd… de juiste beslissing…. frons mijn wenkbrauwen en steek in 1 heftige oerbeweging mijn zwaard recht in zijn hart….
Hij zijgt gelijk neer, op zijn knieën, zijn handen om het zwaard gevouwen. Hij doet nog een poging het eruit te trekken, maar de zo mooi gemaakte weerhaken aan de zijkanten belemmeren zijn poging. Hij kijkt me vragend aan, hij snapt het niet, zijn vragende blik veranderd langzaam in één van woede en van pijn…
Het is een heel mooi zwaard, zwaar en van het hardste en beste soort edelmetaal dat ik vinden kon. Een schitterend glimmend zwart heft, belegd met bladgoud, diamanten en saffieren. Ik heb het speciaal voor hem gemaakt. Al mijn aandacht en tijd heb ik er aan besteed, bloed, zweet en tranen. Ik heb het nog eens goed laten slijpen, messcherp gemaakt. Het is een cadeau, speciaal voor hem, maar hij lijkt het niet te begrijpen, niet te waarderen. Ik heb het beste met hem voor, ik wil hem alleen maar helpen. Maar al wat ik nu terugkrijg is scheld en vloek. Wat zegt hij nu eigenlijk. Ik luister niet, ik heb al mijn energie in hem gestopt en wat krijg ik terug, niks… nog geen vleugje van waardering….
BAH, hij kan echt niet tegen kritiek….!
(Uit: blogarchief april 2010 – recht in het hart van de moraalridder)
