Met 2 kinderen, een jongen (Jaap) en een meid (Lieve), in de leeftijdscategorie ‘desert storm’ oftewel 2-4 jaar lijkt het hier af en toe net een zeer gevaarlijk onbeveiligd wapendepot. Elk moment kan de bom barsten… En zodra de bom barst beginnen alle sirenes te loeien. Van die keiharde gilsirenes. Au wat kunnen meisjes hard gillen, minstens 130 decibel, ver boven de pijngrens in ieder geval. Oordopjes in mijn p.s.u. zouden niet misstaan. (Een gasmasker trouwens ook niet, er explodeert namelijk ook nog wel eens ongegeneerd een gasbommetje boterzuur gecombineerd met allerlei zwavelverbindingen. Wauw wat kunnen die 2 stinken. Van wie zullen ze dat nou toch hebben, maar dit terzijde) …
Het zijn schatjes, kunnen apart van elkaar heel lief spelen en zelfs samen kan het op goede dagen best een tijd goed gaan, ze hebben een berg speelgoed waar je niet goed van wordt, maar gunnen elkaar op slechte dagen helemaal niets! Wat zij heeft wil hij hebben, wat hij heeft wil zij hebben, wat ik heb willen ze allebei hebben (en oh, wat zijn ze het dan ineens wèl met elkaar eens). Regelmatig moet ik ze van elkaar aftrekken (Jaap! Ga van Lieve af, nee niet boven op haar gaan zitten. Jaap! STOP!), of een speeltje achter de bank vandaan vissen dan wel uit klemvast zweterige handjes trekken. (Nee Lieve, daar was Jaap mee aan het spelen, kom geef maar terug. Nee, niet achter de bank gooien. STOUT!).
Duidelijk, rustig, positief en consequent zijn helpt. Helpt heel goed zelfs. Maar ja, ik ben ook maar een mens hè, ik slaap ook wel eens slecht, ik ben het ook wel eens zat, het zit mij ook wel eens ‘allemaal’ tegen, ik ben ook wel eens ongesteld, en ik heb ook ‘gewoon’ wel eens een uitermate rothumeur… Daar is een onbeveiligd wapendepot niets bij. Een scudraket op scherp in handen van de één of andere terroristische groepering komt eerder in de richting. Alle aan het begin van mijn eerste zwangerschap gestelde normen, waarden, principes, en stellingnames over schreeuwen tegen kinderen (en/of elkaar) verdwijnen als sneeuw voor de zon. Van lief moedertje verander ik in een in en inconsequente boze stiefmoeder… Een schreeuw, nee, meer een oerkreet, ontsnapt me, vaak gevolgd door nog één omdat de eerste niet helpt. Heel soms bijgestaan door een oudhollandsche potverdorie. Soms helpt het, meestal niet, vaker eindigt het met een 2 dan wel 3 minuten durende afkoelperiode op de ‘stoute stoel’. Dat brengt de rust weer terug. Brengt het energielevel weer op peil. En geeft tijd voor bezinning en het verzinnen van een list om de volgende uitbarsting zo lang mogelijk uit te stellen: naar buiten, iets te drinken, eten, of een filmpje kijken… ‘Desert storm 2, the return of Jaap en Lieve’ oid …
