Vind je het ook zo lekker gaan dat heen en weer geduw…? Het heeft wel iets weg van schommelen, alleen is de duwer ditmaal niet de liefhebbende ouder of het ongeduldige vriendje dat straks ook geduwd wil worden, maar een door zijn of haar emoties overmande pusher die de schommel gebruikt om zijn frustraties op kwijt te kunnen. Een metafoor voor wat tot mijn verbazing een aantal jaar geleden ineens ontstond: het schommelduwen 2.0… Deze schommel gaat niet van-voor-naar-achter, maar uitsluitend van-links-naar-rechts. Kreeg mijn moeder na een tijdje wel genoeg van het duwen deze schommelduwers lijken er geen genoeg van te krijgen. Leuk zou je denken, als je van schommelen houdt, maar inmiddels mag het van mij wel stoppen. Ik word er misselijk van.
Op zich is het een interessant mechanisme en ik begrijp de emoties erachter meestal ook nog wel. Dat wil echter niet zeggen dat ik omdat ik de ander begrijp het ook met de ander eens ben en die kant opgeduwd wil worden. Stop maar gewoon met duwen, ik weet aan welke kant ik sta. Waar gaat dit in hemelsnaam over hoor ik je denken. Nou, het heeft te maken met ‘de ander in het ultra rechtse dan wel ultra linkse hokje proberen te duwen’ (oftewel de ander zwart proberen te maken opdat die niet meer serieus genomen wordt en normale discussie niet meer mogelijk is). Het begon mij op te vallen toen de Pietendiscussie steeds meer van de grond kwam. Ik had er geen enkel probleem mee dat het hulpje van Sint een andere kleur kreeg, ik snapte de argumenten. Zo bleek ik ineens links en was ik, net iets te kort door de bocht, blijkbaar tegen Nederlandse tradities. Vreemd want tot die tijd stemde ik meestal wel vrij rechts. In ongeveer diezelfde tijd kreeg ik zo mijn vraagtekens bij het fenomeen ‘biomassa centrales’, waarvan er een gebouwd zou worden hier in de stad. Waren die echt wel zo ‘groen’ of ging het vooral om de poen… Ik bleek toch weer rechts en bovendien klimaatontkenner. Mijn bezwaar tegen enorme winsten van bedrijven waarbij het vooral gaat om nog meer winst en nog meer rijkdom omwille van aandeelhouders maar vooral ten koste van natuur, mens, dier etc. bracht mij weer een duw naar links. Mijn kritiek op het coronabeleid later slingerde me weer naar rechts. Dit was een serieuze duw die me aan het wankelen maakte, het was niet zomaar naar rechts, het was zelfs extreem rechts … Oef… deze schommel was niet leuk meer. Ik werd door mensen waar ik voorheen makkelijk mee door een deur ging, ineens met de nek aangekeken. Ik zou ook zeker snel doodgaan is me weleens verteld met een ongekende felheid, net als alle andere ‘ongevaccineerden’ trouwens. Sinds dat moment schrijf ik wat minder stukjes voor in ‘t openbaar. Het kostte me teveel. Ik hield het alleen nog bij lezen van andermans stukken, stuurde een enkele tweet de lucht in en likete hier en daar wat. Uit de verschillende media (zowel sociaal als a-sociaal maakte ik op aan welke kant ik inmiddels bleek te staan). Vind je de maatregelen die boeren boven het hoofd hangen te snel en te rigoureus, dan ben je rechts. Vind je het daarentegen belangrijker dat de focus veel meer gelegd wordt op vervuilende fabrieken zoals hier in de Zaanstreek en rondom het Noordzeekanaal (vaak heel romantisch geroemd als ‘de Zaansche Nijverheid’, waar nog amper een spoortje Zaanse laat staan Nederlandse invloed te vinden is en het alleen nog om zoveel mogelijk winst en zomin mogelijk kosten draait), word je geschaard onder de groep tomatensoepgooiende linkse milieuactivisten. Zet je daarna je vraagtekens bij de rol van de USA inzake de oorlog in Oekraïne, dan word je met de ketting van de schommel om je enkels geknoopt, definitief in de hoek van de rechtsextremisten opgehangen als Poetinlover. Dit is geen ontspannen schommelen meer. Hou’sop en Doe’slief.
Het getrek en geduw van links naar rechts wordt steeds wranger, mensen worden ‘gecanceld’, of nog erger met de dood bedreigd omdat ze uit ander wetenschappelijk onderzoek putten, een andere mening zijn toegedaan, of omdat ze ooit vroeger, in een ver verleden weleens een missstap hebben begaan (wie niet?). En daar doen niet de minste aan mee. Ik zie regelmatig berichten langskomen van politici of bekende journalisten die de verschillende polen aardig weten te raken, ook al pleiten ze tegelijkertijd voor minder polarisatie. De sfeer wordt steeds grimmiger. Ik hoop het niet, maar ik ben er oprecht bang voor dat het binnenkort een keer goed mis gaat… Dan wordt een nietsvermoedende schrijver van het vrije woord, die gevraagd is een gedicht te schrijven voor de kinderboekenweek via de ‘zogenaamd rechtse kant’ z’n huis in de fik en een riek tussen de ribben gestoken, puur omdat hij ook verhalen durft te schrijven die schuren. Of komt de kogel toch nog een keer ‘zogenaamd van links’ en moet een ‘rechtse’ politicus het met zijn dood bekopen…
Ik had het ook meteen kunnen vragen bovenaan het stuk, maar ik wilde mijn gevoel onderbouwen met hoe ik de gekte van nu ervaar, wat ik zie gebeuren voor mijn neus en soms zelfs dus recht in mijn gezicht. Zullen we ermee stoppen dat geduw en getrek van rechts naar links met daaruit voortvloeiende doodsbedreigingen. Zullen we weer in gesprek gaan, uiteraard mogen dat pittige discussies zijn, we hoeven niet met elkaar te polderen om in het midden uit te komen. Spreek je angsten uit en zie dat dat nog steeds vaak een slechte raadgever blijkt. Probeer eens in de schoenen van de ander te staan. Niet om met de ander zijn ideeën mee te moeten gaan, maar om elkaar te begrijpen en elkaars mening te respecteren en te merken dat onderwerpen heel vaak helemaal niet zo eendimensionaal zijn als voorgesteld. Veel vaker zitten er ontelbaar meer lagen onder een ‘casus’ dan die het oppervlakkige van links naar rechts getouwtrek laat zien.
En als we dan toch verbindend bezig zijn, zullen we elkaar dan ook gewoon weer groeten op straat i.p.v. ‘t hoofd om te draaien als je iemand ziet met een andere visie op zaken… dat voelt zoveel beter, veiliger en minder angstig… En wie weet, over een tijdje, als we weer samen door een deur gaan, dan kunnen we misschien zelfs weer eens samen schommelen, ik duw jou wel dit keer …
Reageren op deze blog? Ga naar: Els Bohm | Facebook
