Ik heb een hekel aan mist. Het verblindt en het verstikt. Met mijn kop thee nog in mijn handen sta ik aangeslagen uit het raam te kijken, de kaart ligt op de grond. De mistflarden over de polder breiden zich snel uit. Zojuist was er niets en nu is het één groot mysterieus spooklandschap. De mist zoekt zijn weg tussen het riet en de grasvelden. Wie of wat het zoekt weet ik niet, ik wil het ook niet weten. Vanaf hier kan ik normaal gesproken onze oude wijk zien en ons oude huis. Nu niet, de mist sluit ons volkomen af van de bewoonde wereld. De polder is fijn, op heldere dagen. Ik kom er graag. Varen, met het bootje langs de eilandjes. Of heerlijk wandelen over het golvende trilveen. Alsof je op wolken loopt. Ik hou van het schitterende natuurgebied met zijn rijkdom aan zeldzame plantsoorten en vogels die alleen nog hier in de streek voorkomen. Maar zodra de mist opkomt wil ik er niet meer zijn en vlucht ik weg.
Ik ben bang voor mist…
(NB… soms, heel soms, als ik mezelf de tijd gun, schrijf ik wel eens iets anders dan informatieve blogs/krantenartikelen/website teksten/folders etc… Dit is er één van)